“Aadi”

1. Ik zit met Chris (een nederlandse vriend hier) naar de WK finale te kijken in Bab Touma, de christelijke wijk van Damascus. Wij zitten op het terras van Domino’s (een grote bar/disco hier) waar er 2 tv’s staan aan beide kanten van het terras. Domino’s ligt aan het Bab Touma plein, een groot en druk (verkeers)plein. Op het terras hadden zich al twee kampen gevormd (pro-frankrijk en pro-italie), en de emoties liepen al hoog op na de penalty van Zidane en de offside-goal van Italie, met wat provocaties tussen de twee kampen als gevolg. Er was even een hectisch moment op het Bab Touma plein toen de verkeersagent zijn aandacht moest vestigen op de penalty van Zidane door mee te kijken op ons terras, en daardoor het verkeer degradeerde van een georganiseerde anarchie naar een gewone anarchie. Chris en ik hadden al geconstateerd dat de snoeren van de tv er nogal syrisch uitzagen, een soort kabelsalade deels in een plas water, waardoor wij niet verbaasd waren dat de tv af en toe uitviel en enorme frustraties veroorzaakte op het terras. Wij voelden de bui al hangen, en kozen na de derde uitval voor het andere deel van het terras, waar de tv het beter deed. Ergens in de verlenging viel de andere tv weer uit, maar dit keer kwamen er met een sissend geluid allerlei rookpluimen uit. Uit angst voor een ontploffing stroomde dat deel van het terras leeg, de emoties liepen weer hoog op, zowel tussen de kampen als jegens Domino’s wegens de tv. Het was een wirwar van mensen die gefrustreerd en schreeuwend rondrenden en een tv die op het punt van opblazen stond. Als ‘cherry on top’ rende iemand naar de tv, pakte hem beet, en sprintte vervolgens ermee het Bab Touma plein op. De chaos is compleet (laat staan de verwarring).

Chris en ik kijken elkaar kort aan, mompelen “aadi”, en nemen weer een slok Heineken.

2. Ik zit met een aantal vrienden buiten een arghiele (waterpijp) te roken in Damascus langs een drukke winkelstraat. Het is het drukste moment van de dag, iedereen doet boodschappen, spreekt met vrienden af of hangt gewoon rond. De straten zijn bomvol. Rustig lurkend aan de waterpijp observeren wij de drukte. Plotseling zien wij in de verte enorme rookwolken boven de gebouwen uitkomen: het is tijd voor de pest control. De pest control komt wekelijks langs om alles (en iedereen) te besproeien met een soort insecticide. Dit doen zij met een klein pickup truckje, waar er een arabier op de laadbak staat met een soort bazooka-rook-geweer en vanuit de heup staat te ’schieten’. Je kan er vanuit gaan dat Syrie niet dezelfde milieunormen en wetten heeft als wij, waardoor dit waarschijnlijk het sterkste middel op de markt is, en bij ons ongetwijfeld verboden zou zijn. De pickup nadert ons al snel, en laat enorme dikke rookwolken achter zich op straat, op de groenten- en fruitstalletjes, op de draaiende shoarmaspies, in de snackbar waar ik altijd mijn hambo haal, over de bejaarde vrouwen die net niet op tijd kunnen ontsnappen. Ook wij worden ondergedompeld in de rookwolk en het zicht wordt vermindert tot hoogstens 1 meter. Een minuut later is de chemische rook opgetrokken en kan ik de vrienden om mij heen weer zien.

Wij kijken elkaar kort aan, halen de shouders op, mompelen “aadi”, en nemen weer een hijs van de arghiele.

3. Ik zit in een dabab in Sana’a (Jemen) door het verkeer te scheuren. Dababs zijn de kleine minibusjes die een bepaalde route rijden en mensen overal kunnen oppikken en afzetten langs die route. De chauffeur is net als de medepassagiers bezig met zijn qat-sessie. Met 3 vingers losjes op het stuur loodst hij ons met een noodvaart door het drukke verkeer, de andere vingers (en hetzelfde percentage aandacht) zijn nodig voor het uitzoeken en schoonmaken van de qatbladeren die op zijn schoot liggen. Het stoplicht dat wij naderen wordt opeens rood, maar wegens ons momentum en het gevaar dat zijn bosje qat na een remstop waarschijnlijk op de grond terecht zou komen, kiest de chauffeur ervoor om het gaspedaal nog verder in te drukken. Er moet een vierde vinger aan te pas komen om te voorkomen dat wij van de rechterkant vol geraakt worden door een vrachtwagen met een chauffeur van hetzelfde caliber. Het scheelt een haar. Ik had mijzelf in een positie verschanst alsof ik in een defecte lift zat die een vrije val van 50 hoog maakte, en terwijl ik weer normaal plaatsneem op de bank kijkt de chauffeur achterom om met een grote glimlach (met daarbij een mooi zicht op grote qatbal in mond) te vragen of het goed gaat met mij. Ik controleer of ik mijn broek droog heb kunnen houden en antwoord met een geforceerde glimlach “aadi”. Terwijl de chauffeur achterom kijkt zie ik door de voorruit hoe wij recht op een overstekende voetganger afstevenen en hoe hij met een soepele asfaltduik net aan de dood weet te ontsnappen. Dubbel aadi…